Հոգնած ճանապարհորդը երկար ժամանակ էր, ինչ ճանապարհին էր, ոտքերը հանգստի կարիք ունեին, իսկ ստամոքսը սովից մռնչում էր։ Հորիզոնում տեսնելով քաղաքը՝ ճամփորդը հիացավ և արագացրեց իր քայլը, բացի այդ արդեն մոտենում էր մթնշաղը, և նա բոլորովին չէր ուզում գիշերել փողոցում։ Հերոսը քաղաք մտավ այն ժամանակ, երբ արևը սկսեց մայր մտնել, և փողոցները մխրճվեցին խավարի մեջ: Ճամփորդին չէր զարմացրել հետիոտների բացակայությունը, նման փոքր քաղաքներում մարդիկ շուտ էին քնում և չէին շրջում փողոցներով։ Նկատելով պանդոկի ցուցանակը՝ հերոսը տեղափոխվեց այնտեղ՝ ընթրելու, բայց դուռը կողպված էր, և այդ ժամանակ հերոսը սկսեց կասկածել, որ այս վայրում ինչ-որ բան անմաքուր է։ Փողոցով քայլելով՝ նա չնկատեց ոչ մի լուսավոր պատուհան, թեև քաղաքը լքված չէր թվում։ Ամայի փողոցներից ու մռայլ քարե տներից ինչ-որ ահավոր հոտ էր գալիս, և ճանապարհորդը որոշեց հեռանալ, բայց Ստվերային քաղաքից փախուստում այնքան էլ հեշտ չէր:
